na krawędzi nieba

Tomkowi

za kilka dni zniknie okno w dachu nieba
przez które wstępowaliśmy po promieniach słońca
nie martwię się bo wystrugasz pędzel
żeby wymalować nowe
w suficie wprost nad łóżkiem

zagnieździmy się więc na jesień
pod sklepieniem białych chmur pokoju
w przytulnym śródpiętrzu gdzie na grzędach
siedzą ciepłe drżące kocięta

jest między nami nić spokoju
na niej korale ciążą szczęścia
kiedy rozsypie się słońcem
po maleńkim niebie
będzie czas
n a   n a s

powrót do przyszłości

fakt że znam przyszłość nie jest tak bolesny
jak spodziewałam się wówczas wtedy kiedy
ponieważ jesteśmy tu razem

magiczna bariera którą przyszło przekroczyć
jest dla twardzieli i nieoczekiwanie dla mnie
nie ma limitu przyjęć od do

ja wiem że to co teraz piszę tak bardzo jest
nie na rękę i niejeden nie weźmie poważnie
bądź jednak dobrej myśli

bądź zawsze dobrej myśli i nie poddawaj jej
że w nas zwątpiłam nie mówmy o tym komu
jest czas i pogania nas

ale tylko do czasu

ucieczka z kina wolność

jeszcze jesteśmy tu przez chwilę moment
za rogiem słońce wznieca pożar stulecia

spisuj dokładnie wszystkie sprawy do zapamiętania
mam zamiar wymazać każde słowo co do kropki

mój oddech przyśpieszony będzie ich gonił
przez resztę świetlnych lat czy jakoś tak

w kinie trzy de świat jest do de
wybierzmy  w o l n o ś ć

***

i ta tkliwość ta czułość co nawraca jak skomlący szczeniak
spełnia się w deszczu przenika przez błękitne szkło

podróżuje przez świat i osiada na stałe
zagnieżdża się ogniskuje i eksploduje

na fizyce niejeden zbił majątek
ja jestem wyjątek

dla mnie by
czas

u progu lata

 

 

paradoks czarnej dziury / black hole paradox

poeta wierzy że może pisać o czym tylko zechce
stawiać babki z liter budować zamki
z kartek czerpanego papieru
taka wolność do pierwszej krwi

po wydanej książce otwiera uniwersum
w sercach setek czytelników
nowe światy noszą jego smagłe imię
jest poetą wolności

wierzy najsampierw w Boga
potem zaś w ludzi niektórych
a potem przez chwilę nie wierzy już w nic
pisze monologi o niczym

poeta wierzy że może pisać o czym tylko zechce
a tak trudno wydostać się
z czarnej dziury

*

poet believes that he can write what he wants
put the cakes of letters and build castles
with sheets of handmade paper  
the freedom until the first blood

the published book opens up all universe
in the hearts of hundreds of readers
new worlds bear his swarthy name 
he is a poet of freedom

first he believes in God 
then in certain human
and then for a moment longer believes in anything 
he writes monologues about nothing

poet believes that he can write what he wants
and so hard to get out
of a black hole

na krawędzi zwierzeń

coraz mniej słów więcej muzyki -
doszczelniasz mnie w miejscach
przeznaczonych na wdech
armani - dżin z nocnej lampy
wykłębia się w mrok

mój dostawco mgły
rozwozisz ją w kraju wikinga
od snu do snu
ujęła mnie twoja
czułość

my boy!

gdyby przyszło umierać dziś
za teorię szczególną względności
dziesięć naciągniętych strun za mnie
nie bój się skacz 

ze światłem pod skrzydłami
twoje zwycięskie trzy sekundy
rozwiniemy w nieskończoność
świat należy do nas!

my boy!

na brzegu tęsknoty

tęsknota ma wiele imion
i żadne nie jest właściwe
najbardziej zaś nie jest
na wiosnę

rośnie wraz z trawą
zasadzona nad sercem
na trzęsącej się brodzie

co nas obezwładnia -
to czas jaki zagarnia dla siebie
jest bardzo żarłoczna
jak śmierć

pocztówka muzyczna

podróż do wnętrza

a kiedy wszystko już stracone
ona pije kawę i podbija nowe królestwo
jest carycą katarzyną
w podróży do wnętrza serca

jej warunki są twarde
kamienie rzucone pod koła
stukonnej bryczki

nie brać jeńców!

***

 

 

tao

przekazywane drogą ustną
od niemowlęcia przy piersi
po syna z głową w chmurach

mierzy sprawy znajduje je
niemierzalnymi z powodu ust
otwartych w niedowierzaniu

nazywa rzeczy nienazwane
wiecznie zmienia wieczność
przy czym ma niebo coraz bliżej piersi

podążaj za mną jeśli nie wiesz
co jest cnotą a co zagubieniem
szukaj jedynie moich ust

szkice do księgi szczęścia

1.1 to najtrudniejszy wzór
stajesz na palcach żeby podejrzeć pod firanką nieba
jej oczy w woalu niewymówionych słów
skrytość strzepana z podwiniętej sukienki

1.2 dwa razy przelecieć wszechświat dookoła

2.1 i kiedy mówisz sobie że możesz wszystko
już je masz - szczęście - błogosławiony stan serca
jesteś starcem nad pustym pudełkiem z czekoladkami

2.2 twoje szczęście to dzieci twoich dzieci i ich przyszłość
nieoczekiwanie stałeś się bezczasowy i bezosobowy
im mniej ciebie w tobie samym tym więcej w świecie
szczęście jest źródłem lecz nie jest z niczego

3.1 w umyśle cofasz się do chwil soczystych
wszystkie błędy popełniasz rozmyślnie
były od wieków specjalnie na wyciągnięcie ręki

3.3 wchodzenie wgłąb siebie a tam zastajemy
strwożoną pustkę - wszystko zaczyna się na nowo

***

видимо, береза смоленска и сосна кабацкая могут нас разделить
не знаю, слышал ли ты, какую великую силу имеют слабыe листья на Монте-Кассино
маленькие морщинки на воде раз перед белым шквалом
капля пота на лбу вождя
маленький атом низвержен в ад реактора

даже странно, что мы живем дальше

na krawędzi projektu architektonicznego

co się dzieje kiedy nic się nie dzieje:
powstaję z martwych poza twoim wzrokiem

na szkielecie ostatnich usłyszanych słów
buduję wieżę eiffla i katedrę notre damme

jestem feniksem o zacięciu architekta
kiedy wrócisz zastaniesz tutaj pałac

a jeśli zechcesz go rozsypać w pył
daj mi trzy dni a odbuduję go na nowo

taka już moja słabość

...

   

pięcioksiąg: III księga strun

i ty właśnie ty człowiecze z ojca swego i matki swojej
narodzony - milionem strun pobrzękiwać będziesz
cytro najszlachetniejsza ludzkiego serca

nawet twa niewiedza sprzymierzy się z wiedzą
i dźwięczeć będą w tobie nanizane na przestrzeń
melodie superstrun - myśl podróżująca przez czas

i zwiąże się mężczyzna z kobietą w pętle
w supełki - ich każda cząstka nierozłączna
uwięzi światło w jedenastu wymiarach

aż zapłaczesz z bólu
albowiem poczujesz
czym jest jedność

Pablo Alborán - Solamente Tú

pięcioksiąg: I księga zaczynu

powiadam wam poeci
na początku było słowo

kocham