lubię poniedziałki

lubię poniedziałki kiedy ranne mgły
skrywają przed nami najbliższą przyszłość

zanim przyjdzie zdenerwowanie i splin
zanim kawa wtłoczona w krwioobieg poruszy serca

lubię poniedziałki z zapachem czystych podłóg 
i lśniących włosów u ospałych ludzi

lubię szum dróg i stukot kół
poukładane w pętle i współbrzmienia

szelest białego papieru i czyste konto 
w rozmowach których nie planujemy

stan pomiędzy

To nie jest mój ulubiony stan 
pomiędzy jednym a drugim 
Stan nigdzie i nigdy 

Nie mów: wkrótce 
Bo zatrzymujesz mnie
W pół słowa 

Dlatego wstaję z ławki 
I idę w powietrze ciepłe jak ulep
Lepię nową siebie  

Mówię: teraz
Na niebie rozpina się 
Tęcza 

***

kocham cię
ale sprawy zdają się być nieubłagane
jak rzeki spływają do mórz
a francuskie ogrody schną w czerwcowych upałach

kocham cię i sama nie pamiętam
co znaczą te słowa
miłość przecież przychodzi rankiem
i nie odchodzi

przynosi spokój 
i nie zabiera
wodzi palcem po skroni
i nie odwodzi

zostaje z nami
gdy zapada wieczorna cisza 
tymczasem piękno twojego imienia
staje się nocną skrą i gaśnie

***

mamy problem trzech ciał
nigdy tego nie zrozumiesz
i to jest sedno problemu

zapach obcej śliny
czułość roztrwoniona w hotelu
jak krople ciepłej krwi

coś przyszło coś zadrgało
weszło głęboko pod serce
i nie opuści cię aż do śmierci

ochrona

co robi dziś Mars
sprawdzałaś prognozy
jest grubo po piętnastym
powinno być coś już widać

twoja kobieca intuicja
nie poradzi sobie z obcym
jest jak nic innego
jak nic co znasz

o co go spytasz
kiedy pozna twój język
a może i mózg
wraz ze zwojami

jest rybą w wyobraźni
umyka wśród fal
wyślizguje się
zażółca gęślą jaźń

zrób mu test na obcostwo
na sieci neuroludzkie
chroniące człowieka
przed samym sobą

ostatecznie spróbuj
ochronić
chociaż
siebie

***(spękane usta...)

spękane usta pragną deszczu
który nadciąga choć nie do nas
tam jest obfitość i wezbrane morza
u nas jest tylko skromne może

choć mógłby być żarliwy pożar
co strawiłby suszone prześcieradła
a nad spalonym latem horyzontem
zapaliłby czerwone zorze

porankiem raniłby nas nożem
ostrego światła semaforów
o chwili gdy się przyjdzie rozstać
nie mówmy więc nikomu


2024

***

gdzie twoja osobliwość maleńki
gdzie twoja granatowa otchłań
co ściąga myśli i rozedrganą materię
w jeden punkt pomiędzy naszymi ciałami

stary kosmos skrzy się i murszeje
strzępią się kruszą skały asteroid
jeśli coś wleci w naszą orbitę
z pewnością nas skaleczy

ale jesteśmy odporni
nie takie rany zadawał nam wszechświat
starczy go poczuć a on wybuchnie w sercu radością
nie można żyć wiecznie w odłączeniu

jesteś tym o czym myślisz
marsjański krajobraz kusi i przyciąga
i nie wiem czy istnieje siła
która sprowadzi mnie teraz na ziemię

Pogadynki

On myśli że ją straci

Kiedy obejrzy się za łanią w lesie
Za blondynką na komisariacie
Lub kiedy zaśnie z dala od
Telefonu

On myśli że ją straci
Kiedy spełni jej trzy życzenia
Kiedy skończy się karnawał
A w pracy przyjdzie dyżur
Za dyżurem

On myśli że ją straci
Kiedy za lekko dociśnie do łóżka
Lub kiedy nie wsiądzie za nią 

Do odjeżdżającego
Pociągu

W twoich dłoniach

Staję się sobą
Zagnieżdżam umysł
Zakotwiczam się w ciele
Ciepło rozpływa się wokół
Pulsuje na niebiesko

Przez moje okno
Na wskroś i do trzewi
Przepływa jęk wiatru
Wirują płatki śniegu
Ze wschodu na zachód
Staję się sobą

nowa ja

 

ścigam się
z czasem staję się smukła
rozciągam nad wyraz
swoje zdanie

wszystkie dni z przeszłości
budują mnie taką jaką jestem
i tyle we mnie piękna

z bólu wykrzesano iskry
do świętego ognia
który wypali 

nowe naczynia
z weneckiego szkła

08.2024