na krawędzi snu

ten odległy sen jest żywy i przychodzi ukradkiem
odchodzi z trzaskiem wielkich drzwi dnia
JEST bardziej niż naprawdę moj i twój
kończy się ze switaniem zaczyna ze zmierzchem

na górze wstyd i lęk o słowo niewypowiedziane
poniżej niewyjawiona czułośc nierozkwitła i blada
pod łóżkiem kres ziemskich spraw popiół i kurz

gazeta z nekrologiem poety moc życzeń ucałowań
początek i koniec odległe od siebie o kilka godzin
jest wzór niebieskiego anioła na ścianie u wezgłowia

jest miłośc na ostatni akt zrodłowy rękopis i notatki
nie wiemy czego mamy się trzymac w kwestii obu ról

i nagle jestem jak wyspa dla gorących pocałunkow
spadają perseidami w tę sierpniową noc
drżę garścią wszystkich czułych strun...

ty jestes mój mojzesz - przechodzisz dla mnie morze
przynosisz księgi słów i dwa przykazania
kochaj i śpij

u progu żniw

ostatni taki dzień
będzie się rozciągał w tobie
kiedy jeszcze na wyciągnięcie ręki
a już cicho i wcale nie

najbardziej płodny dzień
u progu rozpaczy zechcesz cofnąc
cały świat zebrac w nasienie
przyniesc ziarno i upuścic tu u stóp

lecz ja będę cicha jak studnia
bez dna bez oczu bez słów
beze mnie

na krawędzi łóżka

 

przeczuwasz podświadomie 

krawędz łóżka to jest koniec

historii nie opowiada się byle komu

miłości na dwie pełne dłonie

zagarnąłeś sobie ile mogłeś

zasłonę z okna razem z drogą mleczną

kawę stawianą cicho na stoliku

która udaje że ma włoskie serce

nie oddychasz żeby nie zbudzić

szczęścia albowiem ma ostrą krawędź     

never give up

na krawędzi przeszłości

R.

nie życzę tobie wcale źle tyle że
sobie życzę teraz dobrze a jedno
w parze z drugim iść nie może

prawdziwe szumi stąd aż dotąd morze
za nami błękit i różane zorze wieczór
prześcieradłami znów się kłębi

zmusiłam przeszłość by odeszła
nie lubię czekać ona też mnie
nie lubiła zresztą

popijam kawę nawet na spanie
spokojem we mnie się rozlewa zanim
wtulam się w czarną  noc

drżąca jest moja delikatnośc i nieśmiała
podlewasz ją winem a ona śpiewa arie
lirycznie na nie na tak na jeszcze jeszcze

przy każdym stopniu oliwka balsamiczna
rozgniatasz w palcach kolejny dzień
który nie kończy się zmierzchaniem

takich słów nikt dotąd mądry nie wynalazł
i nie ma dla nas lądu są tylko ziemie nieodkryte
jest za to kolumb więc zmieniamy mu pieluszki

kiedy wyrośnie spojrzymy słońcem na nasze
umęczone dłonie siądziemy gdzieś na krańcu raju
na wspólne wieczne zapatrzenie

na krawędzi cyklotronu

 

projekt nazywa się szumnie cyklotron protonowy
tyle w nim pozytywnej energii że nie dajesz wiary
 
trafia cię raz po raz z furią podrywa elektrony
zasysa z powietrza każdy jon niemego buntu

rozpięty na magnetycznej tarczy cyklotronu
poddajesz się fizyce całkowicie i ostatecznie

i nie rozumiesz ani słowa
i jesteś mi strasznie obcy

highway

chcę z tobą żyć pełnią życia niczego sobie nie odmawiać
i wtedy właśnie przychodzi koniec filmu
jedziemy autostradą wystawiam rękę za okno
chwytam deszcz

poza granicę wydania

wydam się wydam nie pytajcie mnie o to
w kółko chociaż właściwie nie pytacie
tylko się tak wydaje - wspinanie
po krawędzi słów wyostrzyło czucie

wydało się wszystkim że czekamy
na lepsze czasy a one nadejdą
kiedy nas już nie będzie
i będą się czuły lepsze od nas

ten cały matrix arial i verdana
wysysa z nas znaki przestankowe
działamy pod wpływem bez ustanku
ciągi zerojedynkowe z przewagą zer

jesteśmy nieskończonym programem
podtrzymania czasu i przestrzeni
tak się nam przynajmniej wydaje

impresja włoska

Pawłowi

popatrz -

całe te włoskie góry złożone są z widokówek
pną się i wyprężają schodzą gną linie proste
jak karły schowane tuż za załomem nieba
przycupnęły nad oczkiem jeziora

rozmaślony na stokach śnieg spływa w uskoki
wypłaszcza się bielą w łagodne polany
kruszy i wytrzepuje nad grzebieniami sosen
trzeszczenie słychać przy każdym małym kroku

przyczajona do skoku w przestrzeń nieba
obieram mandarynkę na wysokości twoich ust

dwa tysiące metrów powyżej morza jest świat
który zdobyliśmy wszystkimi zmysłami

pocztówka z poprawczaka

tu masz dziewczynko wyryj sobie na czółku
słuchaj starszych i związuj włoski w kucyka
rajtuzki w kropeczki ci się przedarły i oczko
leci przez całą bożą planetę wychodzi z tyłu

tak to się robi magda pocałuj pana co kręci koło
fortuny może zatrzyma koło twoich słodkich oczu
popraw spódniczkę nie używaj  brzydkich słów
które ładnie się zaczynają a źle się kończą

ja ci to mówię za dużo chcesz od życia
każdy lizak słono kosztować musi zresztą
pomyśl tylko kto daje darmo słodycze

na krawędzi nauki

myślałam że idziesz do mnie a to tylko ziemia się trzęsie
jak kroki upadki wieżowców pomiędzy nas dwoje
głucho i kurz ze śniegiem w oczy

myślałam że sztorm to a rwanie kartek z poezją
które przemiata po niebie deszcz i grad pod moje drzwi
w dłoni trzymasz jeszcze pulsującą kropkę

myślałam że powiew nauki a tu napisy końcowe
na autostradzie do los alamos la strados my dwie ofiary
mokre i rozłupane na dwie części

cóż że wiedzą

na krawędzi wagi

mój geniusz leży w lekkim traktowaniu
spraw lekkich aż unoszą się pod niebo

spadamy deszczem nagłym po dreszcz
po spełnienie płacz niemowlęcia i śmiech dziecka

nie masz mnie w dłoni nawet jeśli zaciśniesz pięści
najmocniej jak potrafisz i nie martw się wcale

to nie jest powód żeby nie wierzyć we mnie
czas ma jedną wskazówkę dla nas

nie wolno nam obracać się wstecz
ani żałować utraconych chwil

taka jest cena za lekkość bytu
mylisz się jeśli myślisz że czuję się wielka

ważę tyle co nic.

pocztówka z bali

znów piszę a pisanie
nie jest tym co mi wychodzi najlepiej
na bali są czerwone zachody
w ich świetle wszystko płynie krwią

gdybyś tu był gdybyś tu mocno był
nie liczyłabym rozdeptanych małży
mogłabym liczyć kochanie na ciebie
tymczasem zachodzę

spośród dzieci moich rąk
jesteś najczulszym dzieckiem
które biega po plaży na boso
nie rozumie jutrzejszego dnia

ja nie rozumiem wczorajszego
jest więc coś co nas łączy
pod czerwonym niebiem bali
pod tą małą kropką na końcu listu

koniec świata

powstaję w twoich dłoniach
nawlekam się na dziurkę od klucza
jesteś kreatorem

nigdy byś nie przypuszczał
że twój zegar ma serce i duszę
wybija nam dobre i złe chwile

czasem mu odbije i wtedy
śmiejemy się głośno we trójkę
z tego czego już nie można

wieczorem milkniemy
na drodze mlecznej rozlano mleko
ścieram wszystko chusteczką do nosa

przytul mnie teraz mocno
chcę usłyszeć bicie twojego serca
i niech już się kończy ten świat

þółnocna zorza

najpierw chciała chodzić potem biegać wreszcie fruwać
zawsze jej mało świata wdychanego przez wąskie gardło
percepcji musi być inny wymiar ponad dachami ludzkich snów

podajesz palec rękę całą głowę rozczochraną a jej jest mało
nie umie rezygnować chce chłonąć lodowatą przestrzeń

lot po wszystko albo nic po wszystko albo nic

na cienkiej nici słońca wiszą istnienia które przyjdą
jeśli urodzisz je wystarczy jedno słowo joanno a orlean twój
wyruszy po zwycięstwo i padnie królestwo nocy

obudzi się dzień wzniesie ponad płomień twoją suknię
ponad płomień ponad płomień północnych zórz

kruchość

czuję że jestem zbudowana z kruchej materii
łamią się we mnie stuletnie dęby
i rzęsy przy oknach ciemnych oczu

swietlista smuga okazała się z bliska mgłą
jestem rosą drżącą w pierwszym świetle poranka
strumieniem co nie wie dokąd zmierza a wrze

ta delikatność cię przeraża i przyciąga
odchodzisz kiedy jestem słaba
wracasz kiedy wybucham wiosną

i nie wie żadne z nas czym to się wszystko
skończy

krawędź ciszy

niesamowite że można tyle odnaleźć
w jesiennej pustce

ostrzenie ciszy jest jak przygotowywanie zasieków
na lepiej przystosowanych

przemawia do mnie chór kasztanów
polifoniczne głosy lasu

upadłe liście pogodzone z losem
płaczą i trzymają się razem

ja też się trzymam

z nikim tak nie pragnęłam ciszy
jak z tobą

most donikąd

wodzi na pokuszenie a pokuszenie ją zwodzi
niedługo będzie całkiem zwodzona 
ostatni most donikąd

jakiś żart niebios ciemne włosy
rozjaśnia im przyszłość
zapala w oczach gwiazdy

przed tym się nie da uciec
muzyka odejścia zapętla się
w jedną frazę

jesteś pół żartem
i w ogóle serio

puste miejsce

powinien był czekać tam gdzie znalazł najcieplejsze miejsce
można go było wtedy namacać nawet po ciemku
czuły miękki i ufny
taki

powinien czekać i rosnąć uczyć się słów biało czarnych
szeptanych wykrzyczanych jej płaczu ze szczęścia
którego nadal
nie rozumie

powinien czekać lecz choć nie dorósł poszedł w świat
w otwarte usta czerpać morski wiatr
dziwić się ptakom
że wolne

puste miejsce choć puste
dotkliwie boli