most donikąd

wodzi na pokuszenie a pokuszenie ją zwodzi
niedługo będzie całkiem zwodzona 
ostatni most donikąd

jakiś żart niebios ciemne włosy
rozjaśnia im przyszłość
zapala w oczach gwiazdy

przed tym się nie da uciec
muzyka odejścia zapętla się
w jedną frazę

jesteś pół żartem
i w ogóle serio

puste miejsce

powinien był czekać tam gdzie znalazł najcieplejsze miejsce
można go było wtedy namacać nawet po ciemku
czuły miękki i ufny
taki

powinien czekać i rosnąć uczyć się słów biało czarnych
szeptanych wykrzyczanych jej płaczu ze szczęścia
którego nadal
nie rozumie

powinien czekać lecz choć nie dorósł poszedł w świat
w otwarte usta czerpać morski wiatr
dziwić się ptakom
że wolne

puste miejsce choć puste
dotkliwie boli

kochanie moje najsłodsze

chciałabym ci tyle napisać
ale to jak łapać powietrze
podczas pływania
jest tak niewiele czasu
kiedy unoszę się ponad wodą
i kiedy jestem silna
większość spraw toczy się
pod powierzchnią skóry
poza zasięgiem twego oka

zostaniesz kiedyś sama
i nawet mnie zabraknie
dlatego boimy się razem
i śmiejemy z tego jak dzieci
ty dorosła ja mniej
w łódeczce śpią marzenia
kołysze je wiatr i pieszczą fale

kochanie moje najsłodsze

my dzieci muzyki

my dzieci muzyki pękamy w szwach po kilku nutach
to wojna wewnątrz na krzyżyk i bemol na krzyk i strumień
napięci rodzimy muzykę wokół strun brzęczącą złotem
wydmuchujemy się przez dłoń w anielskie ucho chilloutu

tymczasem

gdybym chciała żebyś mnie odnalazł
odnalazłbyś mnie

tymczasem
nie mogę odnaleźć się sama

książę przypływów i odpływów
książę uniesień jest jak ocean
wypuszcza swojego titanica
 
kocham go kochać
i nienawidzę nienawidzić
topię w łyżeczce wody i cucę

jesteśmy zimą i latem jednocześnie
wszystkie pory roku vivaldiego 
z wielką krą na horyzoncie

jak cięcie noża po krawędzi lodu
tak piękna i bestia rozdzielane są świtem
dojrzały owoc z opływowym kształtem
znika w głębinach wielkich mórz

w umyśle mamy takie ciemne miejsce
gdzie wszystko jest jasne i jest
poza tym pozostały
same zdjęcia bez dna

palcem po krawędzi szklanki -
igraszki uczuciami źle się kończą
nie wolno na nie pozwalać
kobiecie o tłustych palcach

myśl moja gładka i bystra -
szybuje na niebie jego oczu
ptaki muszą być wolne
żeby móc latać

ja nie należę do ciebie
a ty nie należysz do mnie
miłość to takie niemiłe słowo
kochanie...

łączy nas wspólna alergia
a dzieli spis alergenów
choroba nie jest dobrym
pomysłem na życie

zabieram twoje szczęście
na wieczną sobie pamiątkę
wszystko dużo kosztuje
są rzeczy bezcenne

ostatnia krawędź jest jak brzytwa
tnie wszystkie nabrzmiałe myśli
rozdziela na pół a czasem na kilka
nierównych rozedrganych części

rozlewasz się po miejscach gdzie
gubiłeś ją kropla po kropli
wsiąkła w piasek a ty pochylony
dotykasz wilgoci zanurzasz palec

niczym niewierny tomasz i będziesz
teraz płakać nad rozlanym mlekiem
nad zagubionym słowem które brzmi
jak jej imię i zawsze brzmiało

rozsypani
odnajdują się po zapachu
po napoczętych zdaniach
po barwie tęczówek

z pojedynczych słów
tworzą długie historie
splatają noce i dnie
w jeden srebrno czarny
warkocz bereniki

i nie odróżnisz wczoraj
od dzisiaj i jutra
gdzie przypadek i los
spotkają się w pół kroku

dzieci szczęścia

kolejna granica

jesteś niczym wschodzące słońce
czystą tarczą światła
onieśmielasz pierwsze fale

w ciszy i spokoju suniesz po niebie
wyśnionych na przyszłość snów
jak cię nie kochać

dziecko szczęścia

pocztówka znad jeziora

to było bardzo zimne jezioro
dreszcze brały od samego nań patrzenia
starczyło zanurzyć czubek palców
żeby stracić czucie do końca życia

oczywiście znaleźli się śmiałkowie
a każdy w lśniącej zbroi
zanurzał się po pas po usta
po czubek osłoniętej głowy

czasem wracali stamtąd rozmyśleni
z przestrachem w oczach
z połową dłoni i całkiem bez palców
z resztką odwagi rzuconej o brzeg

z resztką
a ona chciała wszystko
albo nic

odespać wszystkie samotne noce świata
przed północą nareszcie złożyć broń
ruszyć na południe

niczym zwierzęta po nitce zapachu
poznać drugie imię ewy
niewinność

pocztówka zimowa

bajka na dworze a w mojej głowie śnieży obraz
umyłam okna i patrzę ze swej wieży
jestem królową śniegu

zgubiłam renifery i pantofle
zamek się zaciął w ciepłej kurtce
zresztą i tak mi nie uwierzysz

chłopczyku w ciemnym płaszczu
czapce uszatce
mój

pocztówka znad skagerrak

morze łez jest nieoryginalne
nasiąka deszczem pocztówka znad skagerrak
dwuwymiarowa choć ból czuć w trzech wymiarach

znam twoją przyszłość mówi cyganka
z każdym krokiem karty szaleją
więc postaw stopę na pierwszym stopniu
uspokój morze

poszukiwacze

poszukiwacze słów są jak poławiacze pereł
uczą się pływać całymi dniami na bezdechu
organizm wstrzymuje swoje funkcje

póki nie trafi na słowo klucz

moglibyśmy się umówić jesteśmy z granitu
pamiętamy co wyryto nam w głowach
od niemowlęctwa pierwsze słowa kocham
i żegnaj a jednak

ze zmierzchem przytulamy bezdomność
wraz z całą florą i fauną świata
znikamy kiedy świt bieleje w oczach
wiecznie niespełnieni

at...

śniła mi się odnaleziona atlantyda
na skraju lądu i wody
porośnięte koralami wieże

białe kamienie w ostrym słońcu

cicho spokojnie wyczekują
nie wiedzieć kogo tyle lat

słuchamy szeptu długich fal
i nie wierzymy że to my
tak szmaragdowa wokół woda

nie trzeba żadnych wielkich słów
we śnie gdzie nie ma granic
jesteśmy jedną tajemnicą

warta honorowa

płyniemy rzeką
niedorzecznie rozdzieleni
ścięło nas z nóg
w ów zimny wieczór
gdy się tuliłeś
do moich słów

zimą oczekuj kry i ostrych krawędzi pieśni
cóż ja poradzę że mroźno znów i znów
listopad nas nie pieści a wszystkich zmarłych tak

zasypiam kiedy ty otwierasz oczy
to nasze naprzemienne trwanie
przy grobie nieznanego wiersza

jak można było pozostawić
po sobie tyle pytań
znosimy je na stos
pod twoim starym domem
a on jak wieża babilonu
wyrasta między nami

przez takich jak ty
nie mogę nigdy dojrzeć
do spokojnych rozmów
o przyszłości szybuję pod
niebem twoich oczu
a to aż dziesięć pięter

wiersze nie kończą we właściwym miejscu
i żyli długo i szczęśliwie
urywa się na i