Paskal i petycja

dzisiaj petycja o wolny dzień
przecież jestem wolna
nie muszę o nic prosić
starczy być sobą

Paskal lubi dnie podobne
- cykl życia jak u ważki
a moje ważkie sprawy
zbywa machnięciem ręki

takie jest życie mała
wszystko ma swoje strony
jest w biblii napisane

tylko ja nie mam życia
zlepiły się gdzieś karty
musi być coś o urlopie
od bycia matką i żoną

i oby nie była to śmierć

Paskal i stokrotka

kwiat drobny
jak rączka małej
zaciągnięty barwą
dziecięcy policzek

drży na wietrze
ale się śmieje
całą buzią
do słońca

Paskal przygląda się
swoim wielkim dłoniom
i dziwi się ich sile

zrywa drobne kwiaty
i niesie je w dwóch palcach
składa na jej kolanach
na ciepłej dłoni

to dziwne
jak silna jest
jego
delikatność

Paskal i zamyślenie

Paskal zamyśla się bezustannie
mars z jego czoła
wlecze się przez ulice
szeleści liśćmi przy drodze

a jest tak że jeśli zadrzeć głowę
widać stąd księżyc i małą planetę
daleko i blisko
dotykasz palcem na niebie

a tu stragany od świtu
kokoszki spryskują parkany
białym szronem i rosą
koguty gubią pióra i czerń

roszą się myśli od rana
skraplają nad stołami
w przygodnych wyszynkach
i jadłodajni na zakładzie

zapach śledzi i octu
za węgłem kamienicy
przeszukuje śmieci
wyłysiały pies

a jest tak że jeśli zadrzeć głowę
widać stąd księżyc i małą planetę
daleko i blisko
dotykasz palcem na niebie

***

co pisać kiedy pisać czy w ogóle
nie ma powrotu do kraju Oz

leżymy na piasku w ciszy
po burzy i przed burzą 

w nosie mam jak to brzmi
piasek w uszach i włosach

spędzamy wspólne dni
na niczym jest błogo

choć mogłoby być
coś więcej

poeta to człowiek
co zaprawdę umie
opłakiwać zmarłych
gra w czułe struny
nie fałszuje nad trumną

i choćbyś się zachwiał na wietrze
gestem wstrzyma powietrze
a nad grobem posadzi
stuletnie dęby słów
co stać za nas będą na warcie

poeta ci powie otwarcie
coś kochał i stracił
znów
 

pamięci pani
Danuty Rolke-Poczman
styczeń 2022

Marcjanna postanawia umrzeć

więc tak to wygląda
wysuwasz przed siebie ręce
macasz przestrzeń która jest
ufna i miękka

wysuwasz czubek buta
a potem całą sobą
całujesz powietrze

Jest czas wierszy i jest epoka bezwierszna
Kiedy słowa stają ością w gardle i przyciemnia się obraz świata
Albo rozjaśnia bielą i wypełnia nas blok operacyjny
Dłubie ostrym narzędziem słońca
W dnie okna

Jest czas wierszy i epoka bezwierszna
Epoka bez opoki bez skały piotrowej
z domami obcych które wyrosły przez noc
I porażają pięknem nieznanej geometrii
Jest czas bez snu a we śnie mamy czas
Tak nam się wydaje

***

lecz może zdarzyć się i tak:
kiedyś budzisz się i rozumiesz
że niczego wcześniej nie rozumiałeś
co więcej że rozumiesz coraz mniej

to świat wprowadza tylnymi drzwiami
powiew zdrowia i młode tchnienie
wietrznie będzie przez całe sto dni
aż wymiecie nam z głów stary świat

Księga światła

Zaprawdę, mówię ci,
idź i pomaluj swój świat.
Co pomalujesz, będzie pomalowane,
co pozostawisz szarym, będzie szare.

Albowiem smutek i szarość,

dotyka ludzi za ich przyzwoleniem

i nie pyta o drogę do serca.

 

Radość zaś przychodzi w dobrym słowie

o brzasku pełnym słońca.

Wypełnia, przepełnia, przelewa,

aż do skończenia światła

i jeden dzień dłużej.

Tęsknota

Nić czerwonych fotonów
Wyciągana wprost z serca
Na której wibruje jeszcze
Błogosławieństwo na rozesłanie

A już kroczy po jej odległym końcu

Pochód opancerzonych skarabeuszy

Każdy spluwa i znaczy drogę

własnym hieroglifem 

 

Jesteśmy tu na chwilę

To od nas pochodzi

Przyszłość przeszłość

I ich wzajemne spotkanie

Słońce, jego ostre promienie

tną powietrze na plastry.

Jest surowo i cicho. Oddaleni

o pół kontynentu zbliżamy usta,

by pić z gorejącego kielicha,

zlizywać miód i mlaskać

pod lazurowym lustrem nieba. 

 

Krople mleka i olejku płyną

wzdłuż zagięć i zagnieceń,

pomiędzy wczoraj a jutro -

tyle do scałowania.

***

w moim mózgu kobieta i mężczyzna
prowadzą wojny. czekam na rozejm
tymczasem pędzimy autostradą

może podrzucić cię do pierwszej
wioski kochanie? zgubiłeś się
w wielkim mieście?

spędźmy razem trzy kwadranse
nie dotykając sedna
nie dotykając klamek i ran

masz takie ładne oczy
kiedy płaczesz nad
rozlanym oceanem

***

w Normandii zbliża się przypływ
stoimy po kolana w wodzie
słońce płynie ku nam z zachodu
i unika naszego wzroku

to jest moment w którym odwracasz się
żeby pozbierać z piasku koce i zabawki
i pójść do domu gdzie za kuchennym oknem
płonie już nowy świt

Tentin Kwarantino

zamknięcie. izolacja. emigracja wewnętrzna. pustka.
wygaszenie emocji. małe porcje żywieniowe. dosłowność
sztuki. krótkotrwałość dzwonka u drzwi. szarość świtu.
czerń nocy. cisza roślin i brak wiatru w pokoju. pokój
w sercu. serce w kwarantannie. tabletki od bólu włosów.
włosy w kanapce. kisiel w proszku. mleko na spodzie
kartonika. firanka w bezruchu. komentarz sprzed tygodnia.
błąd połączenia. forma przetrwalnikowa

Paskal jest ptakiem

Paskal jest ptakiem
Stoi na długiej nodze
i buja się nad falą przyboju
Dolne pióra mokną
Kapią z nich brylanciki kropel
Nikną w gęstniejącej wodzie
Ptak otrząsa łepek i patrzy w dal

Wszystkie ptaki są moje
Patrzę na nie zachłannie
Aż wzlatują na fotografiach
Pod sercem rozlewa się ciepło
Wszystkie ptaki są moje

Góry o kolorze żywego mięsa

Smakują startym w pył kamieniem
Metalicznie czystą wodą
Wspinają się naczynkami
Krwionośnymi do mózgu
Spływają w tkankę rozoranego kolana
Tysiące metrów bliżej wieczności

Jak to jest być i nie być jednocześnie
Bez słowa dla tych co na dole
We mgle wzmożonego oddechu
W krzyku świstaka

Tak blisko śmierci


Ekfraza do obrazu przedstawiającego szczyt Lhotse w Himalajach,
czyli miejsca śmierci Ryszarda Kukuczki,
autorstwa pana Ryszarda Kowalewskiego

***

Pusto na drogach
Drogi pustoszą naszą relację
Zdawałoby się ten sznur aut
Łączy nas kwantem informacji
Milczenie to też słowo
Np. honoru
Choć wiedziałam o tobie już wszystko
Teraz wiem więcej niczego

wypominki

na domu Macieja - reklama
promocja w mediamarkt
Maciej nie żyje od pięciu lat
nie skorzystamy na tym

mówił żebym się nie wiązała
bo opuści mnie poezja
to zakon świętej liry
tymczasem opuszcza mnie Maciej

z każdą wiosną bardziej
niosę promocję w następne lata
jak w jego płaszczu do kostek
co wlókł się za mną kiedyś