kobieto mojego życia

pachniesz pierogiem i dziegciem
pożycie nam się nie układa
kobieto mojego życia
nie jestem ciebie wart
choć rośnie mój produkt
krajowy brutto

netto to sam pył mięśnie i krew
a ty zawsze poznasz
kiedy była chrzczona
i tak jakoś nie sposób
spojrzeć ci prosto w oczy

przepraszam za wszystko
czego nie dałem z siebie
na przykład tej ostatniej uwagi
nad miską sałatki
niechaj wybaczy mi
bóg sałatek

nie jesteś ideałem
a tak jakoś się złożyliśmy
w jedno i przyszedł maj
wypełniły się wódką i dymem
rzeki mojego dzieciństwa
koledzy dostawili ławkę

teraz gdy patrzę w płynącą wodę
a ona patrzy na mnie
przepływa przeze mnie pustka
mam co chciałem
czy tego chcę
czy nie

na krawędzi szklanki

kończy się kawa
zaczyna się czas
herbatki leśmianowej

co my z tym zrobimy
co zrobimy z tym
nagłym a niespodziewanym

Księga winy

I rzekł Bóg 

Zagotujesz się przy niej
Będziesz kroił na kawałeczki
Mięsień serca i składał na powrót
Włókno po włóknie
Na wzór jej długich włosów

I staniesz się znów niemowlęciem przy piersi
Zapomnisz wszystkie języki świata
Milczenie narośnie w tobie napęcznieje
I sięgnie bram jej katedry

A świat bez niej będziesz mieć za nic
A świat bez niej będziesz mieć za nic

I stało się jak napisano w piśmie
Wszystko co miało się stać
I wziął tedy Bóg na siebie całą winę
Od pierwszej do ostatniej kropli

jesienna cisza

ostatecznie otoczyła mnie jesienna czerń 
jest nieskończenie piękna
wiją się w niej falami twoje włosy
a wśród nich maleńkie czarne dziury
niczym koraliki

oknem wygląda sen kilka snów o lecie ale nie żal
odkładać ich na półki świat się upomni o to co jego
na razie musi czekać wiernie za drzwiami
a tu jesteśmy sami jest noc
bez smutków i ran

moglibyśmy śpiewać i nucić
jakieś mroczne kołysanki
to i tak na nic na nic na nic
nie wybrzmi lepiej
jak nasza wspólna
cisza

Jerycho upadnie

Jerycho upadnie
Ale na razie jest sezon ogórkowy
Przez miasto przelewają się tłumy
Zwisają z mostów po obu stronach
Zmęczonej od upału rzeki

Jerycho upadnie
Ale trzyma się swojej wersji zdarzeń
Ma silne wieże zaróżowione o świcie
Gońców na koniach w krótkich cuglach
Hetman w rękawie ściska asa kier

Jerycho upadnie pod ciężarem gwiazd
I wiedzą o tym nawet małe dzieci

z piachu powstałeś i w piach się obrócisz. 
ale najpierw będzie bardzo przyjemnie.

jak okiem sięgnąć - woda. białym piaskiem rozwiewają się
nasze ostatnie postanowienia. sypiemy się trochę po omacku
trafiamy na siebie w bezksiężycową noc i nic nas nie przeraża

życie musi boleć od czubka głowy aż po piętę obtartą z powodu
jednego ziarnka. delikatność jest wewnątrz. dobierasz się
do niej niecierpliwie. wokół powstają języki ognia

schyłek lata

jak trudno wyprowadzić się z siebie
zejść z górnej pięciolinii świergotania
nad śniadaniem z rajskich owoców
z latarni morskiej nad różową taflą wody
w mrok sierpniowej nocy

jak trudno stać się tym
kim stać się niepodobna
oschłym i nieczułym
jak chłód poranka

małe tornado

komary odkryły drogę do miasta
znaczą sobie powietrzne szlaki
na strużkach światła

wtulona w koc z polaru
patrzę jak spada niebo
zakrywa nas całkiem

pomiędzy latarniami
wiruje cały wszechświat
żywych stworzeń

to małe tornado
które odwiedziło nas nad ranem
zniszczyło wszystkie moje zasieki

krótki wiersz o geometrii

ta rzeka płynie odkąd pamiętam
był wtorek, środa a jest niedziela
posiwiały twoje włosy a moje dłonie
noszą ślady prac heraklesa

z jednego brzegu na drugi
euklides wodzi swój promień światła
zmyślamy się czasem i kroczymy
po linii prostej - ku sobie

ta rzeka w dole płynie odkąd pamiętam
czasem nawet nadaję jej nazwę - styks
trudno uwierzyć że coś więcej
może nas teraz połączyć

pięcioksiąg: V księga termodynamiki

powiadam wam wszelkie jednostki
przyszłość pokładajcie w termodynamice
każdemu z was potrzeba bowiem ciepła

gdy człowiek przechodzi pomiędzy światami
zostawia ojca i matkę słońce i inne gwiazdy
zostawia dzieci i zzuwa z siebie całe ciało

i żaden Q-bit się nie prześliźnie na drugą stronę oka
jedynie czułość słodkiej kochanki
pamięć o niej pokona wieczność

(***)

powiedział pan:
niech stanie się termodynamika
i stała się
zespoliła nas ze sobą

najpierw słońce
potem ciepłe uda i oddech
z pustynnym wiatrem
i solą w oczy

kiedy indziej zaś staliśmy
po dwóch stronach czarnego lądu
jak kamienie węgielne
na dobry początek

łuki triumfalne
wygięte ponad nasze głowy
wznosiły zachwyt
ku niebu z iskier i brokatu

twoje włosy
o barwie palonego piołunu
zasłoniły spadającą gwiazdę
chłonęliśmy czas

(***)

działo się to wówczas
gdy na świecie w najlepsze trwały wędrówki ludów
czterdzieści lat minęło niczym cztery dni
rozmazała się po pustyni kasza manna i zapach arganu

tak oto jesteś dzisiaj wziętym poetą
a twoich słów wulkan spopiela
postanowienie poprawy

powrót

z moich włosów porozsiewanych wokół
utkała się historia wspólnego życia
od sianokosów w polu i spokoju zimnego morza
po wieczory spędzone w zadumie nad taflą jeziora

słońce za nami chodzi niczym pies
zakochało się w mokrych włosach i oczach
smagłych ramionach i w dziecku
skaczącym jak pchła między nami

są morza traw pola kukurydzy
brak tchu na wietrznych wydmach
jest czas który staje w miejscu
i wyczekuje powrotu

kigo nieokreślone

to całe zimno jest dlatego że zepsułeś wiosnę
nie wiesz nawet do kogo należy ostatnie słowo
zima trwa jeszcze pomiędzy nami i umiera

białe ptaki a w tle samolot na Malediwy
kreślą na niebie rysy jedna za drugą aż tracisz
z oczu całe podniebne lotnisko

byłam wszystkim a jestem upartą zimową mgłą
co nie odchodzi choć jej pora nadeszła
na koniec wchłonie cały smak lata

kochanie, zróbmy sobie wiersz

kochanie
zróbmy sobie wiersz
taki jak lot na marsa

niech pozazdroszczą nam
wszystkiego autorzy
z wiejskich bibliotek

nasz konkurs
wygramy w przedbiegach
nagroda będzie

wypłacona w całości
w żywej walucie
każda kropka

ma swoją cenę
jest kroplą tuszu która
nie wróci do żył

powiedz kotku co masz w środku

na pocztówce wyglądasz ok
całkiem ładny chłopiec
zdjęcia na tle gór i dolin
regle z książkami

powiedz co nosisz w środku
i dlaczego tęczę

za wiele wrażeń na jeden raz
w głowie zmieszczę
wszystkie obrazy
ale żołądek tego nie pomieści

otwieramy w sobie
tyle sprzecznych wątków
wiedziałam że jesteś inny
wiedziałeś że jestem inna
układ złożony

z układów prostych

z siedmiu kolorów
wybieram sobie jeden
jak ty wybrałeś mnie
by upraszczać życie
dojść do perfekcji

tęczo co kończysz się
szybciej niż się zaczynasz

na krawędzi wiosny

chciałabym z tobą spędzić wiosnę
nic na to nie poradzę
nadchodzi

krótki wiersz o poezji

jesteś niegrzecznym chłopcem
nieosiodłanym kucykiem
ja mówię tobie wszystko
co ślina na język przyniesie
i ciągnę za postronki

z tego nie będzie dzieci
z tego będą wiersze

***

 

jeszcze nie wiosna a już rozwiera się na oścież

wszechświat spęczniały od czekania na cud

jeszcze nie wiem kim jesteś a już 

łapiemy autostop na koniec drogi mlecznej

jeszcze nie dojrzałeś a już wyglądasz 

jak milion drżący na moich kolanach

*** (naumierało się nam tyle razy...)

naumierało się nam tyle razy
jesienią przedwiośniem
samotnym zmierzchem lata
a tu niebo błękitne tak bardzo
że wstyd na ten błękit
patrzeć bez skruchy

mam w oczach zeszłe lata
siwieją brwi i mokre rzęsy
twoje loki poszarzały
mija coś czego nie znamy
choć czytamy
czytamy

z oczu z ust
z wolnego ruchu ręki
wnosimy o miłości
do niewdzięcznego świata
trudna ta miłość
holistyczna 

spomiędzy wersów
spogląda na nas
czujne oko czasu
znów trzeba żyć